Ιστορικό του Άνω Μαυρικιού

Το Ανω Μαυρίκι βρίσκεται κάτω από την κορυφή του Κλοκού (ή Παναγιά), του όρους Κερύνεια και σε υψόμετρο περίπου 1.000 μέτρων. Έχει ξηρό κλίμα και η θερμοκρασία του κατά τη διάρκεια του καλοκαιριού σπανίως φθάνει τους 30°C.

Το έδαφός του είναι απροσπέλαστο, ιδίως το χειμώνα, οπόταν οι γύρω μικροί δρόμοι και τα στενάκια κλείνουν από τους ορμητικούς χειμάρρους και τα χιόνια.
  Για την προέλευση της ονομασίας του χωριού υπάρχουν διάφορες απόψεις. Ο Μαυρικιώτης δικηγόρος Μιχ. Μιχαλόπουλος ισχυρίζεται ότι η ονομασία του Μαυρικιού οφείλεται "εις το σκοτεινόν του όλου χώρου" ή σύμφωνα με άλλη άποψή του στο όνομα κάποιου Μαυρίκιου, βαθμούχου στρατιωτικού της εποχής των Φράγκων ή των Βενετών, στον οποίο είχε παραχωρηθεί το χωριό (Μιχ. Μιχαλόπουλου, "Μαυρίκιον Αιγιαλείας", Αθήναι 1974, σελ. 137). Η εκδοχή αυτή ενισχύεται από τη σημερινή ονομασία "Κάστρο" που φέρει τοποθεσία του χωριού. Στο Ανω Μαυρίκι υπάρχουν και δύο άλλες τοποθεσίες, το Παλιόκαστρο και ο Παλιόπυργος που ανήκουν προφανώς σε προγενέστερους χρόνους. Έτσι μπορεί να υποστηριχθεί ότι το όνομα Μαυρίκι έχει την προέλευσή του από τον αυτοκράτορα Μαυρίκιο (582-602), ο οποίος σύμφωνα με τα ισχύοντα στους πρωτοβυζαντινούς χρόνους, παραχώρησε το χωριό σε παλαίμαχο στρατιωτικό ή είναι ενδεχόμενο μετά τη θανάτωση του Μαυρικίου από τον στρατηγό Φωκά, κάποιος από τους καταδιωκόμενους οπαδούς του Αυτοκράτορα που κατείχε καίρια θέση στη διοίκηση του Αιγίου να κατέφυγε στο απρόσιτο Ανω Μαυρίκι και να του έδωσε το όνομα του Μαυρίκιου, του πρώτου Έλληνα αυτοκράτορα, όπως τον αποκαλούν μερικοί χρονογράφοι. Ακόμα, η ονομασία δύναται να προέρχεται από τον Μαυρίκιο Μπούα. Η άποψη αυτή είναι μια τρίτη, ανέκδοτη, του Μιχαλόπουλου και στηρίζεται στο γεγονός ότι τον 15ο αιώνα οι Μπούιοι (ελληνοαλβανική οικογένεια) διωγμένοι από τον Κάρολο Α΄ (από τη Φλωρεντία) εγκατέλειψαν τις κτήσεις τους στην Ήπειρο και την Αιτωλοακαρνανία και εγκαταστάθηκαν στην Πελοπόννησο, όπου ο αυτοκράτορας τους παραχώρησε "χώρας και φρούρια". Η τελευταία αυτή εκδοχή θα πρέπει να θεωρηθεί η επικρατέστερη τόσο γιατί στη Μαντίνεια υπάρχει χωριό με το ίδιο όνομα όσο και στη Μεσσηνία τοποθεσία επίσης με το ίδιο όνομα (Demetrius J. Georgacas, καθηγητής Παν/μίου Minnesota, "Κατάλογος ελληνικών και αλβανικών τοποθεσιών της νοτιοδυτικής Πελοποννήσου" στα Πελοποννησιακά ΣΤ'/1964, σελ. 83, χάρτης ΙΙ, ένδειξη 219 και στο ίδιο σελ. 191). Ακόμα, Μαυρικαίοι από το Μοριά φέρονται να επιστρέφουν στη Ναυπακτία, σύμφωνα με τα αναφερόμενα από τον καθηγητή Βασ. Βαλαώρα, ότι κάποιοι από αυτούς ήρθαν και εγκαταστάθηκαν κατά τον 16ο αι. στο χωριό του Περίστα ("Περίστα Ναυπακτίας", Αθήναι 1967, σελ. 23, σημ. 1).

Η ηλικία του Μαυρικιού είναι άγνωστη. Μπορούμε όμως να υποθέσουμε ότι τον 10ο αι. υπήρχε, αφού η μοναδική στην περιοχή υψηλόκορμη δρυς (βελανιδιά) που βρισκόταν σε κεντρικό σημείο του χωριού, πρέπει να μεγάλωσε με κάποια φροντίδα των κατοίκων για 800 περίπου χρόνια, όσο εκτιμιόταν η ηλικία της, δεδομένου ότι το δέντρο αυτό ζει τόσα χρόνια και ακόμη περισσότερο.

Η πληθώρα των τοπωνυμιών του Ανω Μαυρικιού είναι χαρακτηριστικό γνώρισμα του χωριού. Μερικά από αυτά είναι σλαβικά (Καμινίτσα, Μοσκίτσα, Σκύστρα, Σελά κ.α) και αλβανικά (Λάκκα, Πιζοβίκος, Απαρσανίβα, Κατούνα κ.α.), τα οποία σε συνδυασμό με μερικές επίσης σλάβικες και αλβανικές λέξεις που ομιλούνται ακόμα από τους Μαυρικιώτες μαρτυρούν ότι στο Ανω Μαυρίκι είχαν εγκατασταθεί Σλάβοι και Αλβανοί, προερχόμενοι από αντίστοιχες περιοχές των πιο πάνω τοπωνυμίων των πατρίδων τους. Ιδιαίτερα το τοπωνύμιο Σελά πρέπει να πήρε το όνομά του από μετανάστες της περιοχής Κόνιτσας, όπου οι τοποθεσίες Σελιό, Σελία, Σέλιτς και Σέλο, όπου σέλο=μικρό χωριό. Επίσης, το τοπωνύμιο Κατούνα πιθανόν να δόθηκε από Αιτωλοακαρνάνες μετανάστες της περιοχής Βόνιτσας και Ξηρομερίου, όπου η πολίχνη Κατούνα (στα αλβανικά σημαίνει τον μικρό, συνήθως ποιμενικό οικισμό). Για τις ονομασίες Πόντος, Πόντους και Ποντά, ο Μαυρικιώτης καθηγητής Νίκ. Χαλμούκος έχει τη γνώμη ότι δόθηκαν από άτομα ποντιακής καταγωγής. Η άποψη αυτή ισχυροποιείται αν ληφθεί υπόψη ότι οι κάτοικοι της Ποντιακής Τραπεζούντας, μετά την άλωση της χώρας τους από τους Τούρκους το 1461, διασκορπίστηκαν και ένα μέρος έφθασε στην Πελοπόννησο οπότε ενδέχεται κάποιος ή κάποιοι από αυτούς για λόγους ασφαλείας να κατέφυγαν στο απρόσιτο Ανω Μαυρίκι.

Η παράδοση αναφέρει ότι το Ανω Μαυρίκι είχε κάποτε δυο ναούς: τον Αγιο Ιωάννη στον Πρίνο και τον Αγιο Αθανάσιο στη Λάκκα. Ο πρώτος σύμφωνα με την παράδοση πυρπολήθηκε από τους Τούρκους και στη θέση του χτίστηκε ο ναός του Αγίου Νικολάου. Ο δεύτερος πιθανότατα είχε την ίδια τύχη με τον πρώτο ή καταστράφηκε όταν σύμφωνα με άλλη παράδοση έπεσαν πάνω του χώματα, πέτρες και ξεριζωμένα έλατα που κατρακύλησαν από τις υπερκείμενες πλαγιές, όταν ένας ασυνήθιστος τυφώνας έπληξε το χωριό πριν από το 1700. Το Ανω Μαυρίκι είχε επίσης οκτώ εξωκλήσια, ο αριθμός των οποίων μαρτυρεί το βαθύ θρησκευτικό συναίσθημα των κατοίκων. Από αυτά σήμερα σώζονται μόνο το εξωκλήσι Αι Λιάς που αναστηλώθηκε το 1995 και ο ναΐσκος της Παναγίας κτισμένος με τη συνδρομή του Μαυρικιού, της Φτέρης και της Μονής Ταξιαρχών, στη θέση Κλοκός, όπου συναντιούνταν άλλοτε τα όριά τους. Σήμερα ανήκει στην Φτέρη που έχει και τη φροντίδα του.

Μια ακόμη τοπική παράδοση γνωστή σε όλους τους Μαυρικιώτες αναφέρει ότι το Μαυρίκι έφθασε να έχει τετρακόσιες οικογένειες. Βέβαια ένας τόσο μεγάλος αριθμός οικογενειών δύσκολα γίνεται πιστευτός, εκτός αν πρόκειται για τετρακόσια άτομα που εγκαταστάθηκαν στο ʼνω Μαυρίκι για μια περιορισμένη χρονική περίοδο του 12ου αι., οπόταν τα παράλια του Αιγίου είχαν γίνει στόχος πειρατικών επιδρομών και είχαν ερημωθεί από τους κατοίκους τους ή κατά τη διάρκεια του 15ου έως 17ου αι. με τις αναγκαστικές μετακινήσεις των κατοίκων της Αιγιάλειας από τα πεδινά στα ορεινά, για να αποφύγουν τις ανηλεείς διώξεις των Τούρκων. Πράγματι, το Ανω Μαυρίκι, καθώς είναι πετρώδες και μεγάλο μέρος του δεν αρδεύεται, δεν μπορούσε να θρέψει τόσες πολλές οικογένειες. ʼλλωστε η παράδοση αναφέρει ότι οι Μαυρικιώτες μετέφεραν εκεί λίγο χώμα με τη φουστανέλα τους οι άνδρες και με την ποδιά τους οι γυναίκες, για να βελτιώσουν την απόδοση των άγονων χωραφιών του. Τη φτώχεια του χωριού επιβεβαιώνει και το λαϊκό επίγραμμα "που ψωμί στην Κουνινά και αλεύρι στο Μαυρίκι...". Χαρακτηριστική είναι και η επιστολή του Δημητρίου Μελετόπουλου προς τον Ανδρέα Λόντο, στις 18 Οκτωβρίου 1824 στην οποία γράφει μεταξύ άλλων ότι στο ʼνω Μαυρίκι "δεν πηγαίνει ούτε διάβολος". (Ιστορικό Αρχείο στρατηγού Ανδρέου Λόντου 1789-1874, ό.π., τομ. Β', σελ.419, α/α: 383). Ώστε ελάχιστες πρέπει να ήταν οι μόνιμες οικογένειες, από τις οποίες οι περισσότερες κατοικούσαν σε ποιμενικούς οικισμούς. Οι υπόλοιποι κάτοικοι του χωριού ήταν άτομα που οι περιστάσεις τα ανάγκασαν να καταφύγουν εκεί για μια συγκεκριμένη χρονική περίοδο, αναζητώντας προστασία στο απροσπέλαστο έδαφός του. Τα πιο πάνω ενισχύονται και από τη γνωστή σε όλο το Μαυρίκη παράδοση, κατά την οποία ο πρώτος πρόγονος των Αγγελόπουλων έφθασε μια νύκτα εκεί και ο Μαυρικιώτης συνοδός του, που τον έκρυψε στο πυκνό δάσος πάνω από τη Σκίστρα, τον υποχρέωνε για πολλές ημέρες να του πληρώνει ακριβά το φαγητό και ακόμη ακριβότερα το πόσιμο νερό, επειδή τάχα το κουβαλούσε από μακριά, ενώ στην πραγματικότητα η πηγή ήταν σχεδόν δίπλα του. Ο Μιχ. Μιχαλόπουλος (σελ 129-123) υποστηρίζει ότι το σύνολο σχεδόν των σημερινών κατοίκων του Μαυρικιού προέρχεται από την ορεινή Ναυπακτία, όπου υπάρχουν ακόμη οικογένειες που φέρουν ονόματα όμοια των Μαυρικιώτικων πατριών. Βεβαίως η κάθοδος των Στερεοελλαδιτών στο ορεινό αυτό χωριό δεν πρέεπι να έγινε με ελεύθερη βούληση των μεταναστών, γιατί μεταναστεύσεις σε ομαλές συνθήκες δεν γίνονται από άγονα εδάφη σε επίσης άγονα. Η εγκατάσταση Ναυπάκτιων στο Ανω Μαυρίκι, σύμφωνα με τα πιο πάνω, πρέπει να έγινε σταδιακά από μεμονωμένα άτομα, που διώκονταν στον τόπο τους για εγκληματικές πράξεις ή για τη δράση τους κατά των Τούρκων στη διάρκεια της τουρκικής κατοχής. Εκεί στο Μαυρίκι οι περισσότεροι από αυτούς, που προφανώς ήταν άγαμοι, είναι δυνατό να νυμφεύτηκαν ντόπιες, οπόταν γρήγορα αφομοιώθηκαν από το μαυρικιώτικο στοιχείο. Έτσι μπορεί να εξηγηθεί, γιατί στη γλώσσα των Μαυρικιωτών ποτέ δεν παρατηρήθηκε αποβολή των φωνηέντων ή τροπή των άτονων φωνηέντων -ε- και -ο- σε -ι- και -ου- που ήταν συνηθισμένο φαινόμενο στην Ναυπακτία.

Από δημογραφική άποψη η βενετική απογραφή του 1700, στην οποία για πρώτη φορά αναφέρεται το όνομα Μαυρίκι, μας παρέχει τα πρώτα στοιχεία. Σύμφωνα με αυτήν το Ανω Μαυρίκι είχε 34 οικογένειες με σύνολο πληθυσμού 136 άτομα. Αναλυτικότερα: από ηλικίας 1-16 ετών άτομα 40 (άρρ. 27, θηλ.13), από ηλικίας 16 έως 30 ετών άτομα 27 (άρρ. 15, θηλ. 12) από ηλικίας 30 έως 40 ετών άτομα 32 (άρρ. 12, θηλ 20), από ηλικίας 40 έως 50 ετών άτομα 14 (αρρ. 12 θηλ.2), πάνω από 60 ετών άτομα 21 από τα οποία άρρ. 7 και θηλ. 14. (Βασ. Παναγιωτόπουλου, Πληθυσμός και οικισμοί της Πελοποννήσου, 13ος-18ος αι., Αθήνα 1985, σελ. 279). Στο Βενετικό Κτηματολόγιο της Βοστίτσας του οποίου η σύνταξη περατώθηκε το 1700 και παρουσιάστηκε με ελληνική εισαγωγή το 1993 από τους Κωνσταντίνο Ντόκο και Γεώργιο Παναγόπουλο αναφέρεται ότι το ʼνω Μαυρίκι είχε 38 οικογένειες (σελ. 26). Στην ίδια σελίδα παρέχονται για το Ανω Μαυρίκι και τα εξής επιπλέον στοιχεία: 1 Εκκλησία, 9 ερειπωμένες εκκλησίες (πρόκειται προφανώς για τον κατεστραμμένο ναό Αγίου Αθανασίου που έχει αναφερθεί και τα οκτώ εξωκλήσια τα οποία πιθανότατα καταστράφηκαν από τους Τούρκους την ίδια μέρα που πυρπολήθηκε από τους ίδιους ο ναός του Αγίου Ιωάννη), 29 σπίτια σκεπασμένα με άχυρα, 17 σπίτια σκεπασμένα με κεραμίδια, 8 σπίτια ερειπωμένα, 1 μύλος, 4 πηγές, 1855 μουριές, 10 συκιές, 30 αγριαχλαδιές (γκορτσιές), 2 καρυδιές, 5 κερασιές, 7 ίπποι, 35 γαϊδούρια, 36 υποζύγια, 50 βόδια, 500 γίδια, 1700 πρόβατα και 80 κυψέλες. (Βενετικό Κτηματολόγιο ό.π., σελ. 26 και 259).

Όσον αφορά την καθημερινή ζωή των Μαυρικιωτών δεν διέφερε από εκείνη των υπόλοιπων κατοίκων των ορεινών χωριών του Αιγίου. Η εγκατάσταση όμως καταδιωκόμενων ατόμων στο χωριό, προερχομένων από διάφορους τόπους με διαφορετικές γνώσεις και αντιλήψεις, σε συνδυασμό με τις ιδιαίτερα σκληρές κλιματολογικές συνθήκες και τηνπεριορισμένη σε έκταση εύφορη γη, σημάδεψαν πιο έντονα μερικά ψυχοκοινωνικά χαρακτηριστικά των Μαυρικιωτών έναντι των άλλω ορεσίβιων Αιγιωτών, όπως ήταν η δυσπιστία, η πονηριά και η σκληρότητα. Σχετικά με την τελευταία παρατήρηση οι παραδόσεις αναφέρουν ότι ο Μαυρικιώτης ποτέ δεν αποκαλούσε τη γυναίκα του με το όνομά της, αλλά με τη λέξη "μωρή" και, το σημαντικότερο, ήταν πάντοτε έτοιμος να χειροδικήσει εις βάρος της. Παράδοση από τους Αγγελόπουλους αναφέρει ότι ένας πρόγονός τους μη υποφέροντας την καταφρόνια των συμπατριωτών του, επειδή δε δέρνει τη γυναίκα του, βρήκε την ευκαιρία να την ξυλοκοπήσει χωρίς καμιά αιτία, όταν κάποτε βεβαιώθηκε ότι μερικά άτομα βρίσκονταν τυχαίως κοντά του και θα μετέδιδαν τα νέα σε όλο το χωριό.

Το Ανω Μαυρίκι έχει και μία μοναδικότητα. Εκεί ως τα τελευταία χρόνια του μεσοπολέμου παιζόταν το διασκεδαστικό και πολύ έξυπνο παιχνίδι "κιόσια" που είναι άγνωστο όχι μόνο στα υπόλοιπα χωριά της Αιγιάλειας, αλλά και σε όλη την Ελλάδα, εκτός από την ορεινή Ναυπακτία και την Ήπειρο, όπου ήταν πολύ διαδεδομένο (Ν.Γ.Ζιάγκου, Φεουδαρχική Ήπειρος και Δεσποτάτο της Ελλάδος, ό.π., σελ. 52). Τα "κιόσια" τα έφεραν προφανώς μαζί τους ορεσίβιοι Ναυπάκτιοι όταν κατά τη διάρκεια της Τουρκικής κατοχής ήλθαν και εγκαταστάθηκαν στο χωριό ως μετανάστες. Παίζονταν από δύο αντίπαλους πλαισιωμένους συνήθως από μικρές ομάδες ατόμων, που στη διάρκεια του παιχνιδιού φανατίζονταν και με ζωηρές κινήσεις και κραυγές προσπαθούσαν να επηρεάσουν τους παίχτες για την τακτική που έπρεπε να ακολουθήσουν. Για να παιχτούν τα "κιόσια" χρησιμοποιούσαν μικρή σχιστολιθική πλάκα χαραγμένη κατάλληλα σε τετραγωνάκια και είκοσι τέσσερα λιθαράκια, από τα οποία τα μισά ανήκαν στον έναν παίχτη και τα άλλα μισά, σε διαφορετικό χρώμα, στον άλλο. Οι μετακινήσεις αυτές των μικρών πετραδιών στα τετραγωνάκια της πλάκας γίνονταν ανάλογα με το αριθμητικό αποτέλεσμα που προέκυπτε από τη χρησιμοποίηση τεσσάρων ομοιόμορφων ημικυλινδρικών μικρών τεμαχίων ξύλου (περίπου 10 εκ.), τα οποία οι δύο παίχτες καθένας με τη σειρά του τα χτυπούσαν στον αέρα και ταυτόχρονα τα άφηναν να πέφτουν στο έδαφος, σχηματίζοντας έτσι διάφορους αριθμητικούς συνδυασμούς, αφού το καθένα ξυλαράκι έφερε δυο διαφορετικές όψεις, κυρτή και επίπεδη. Στο παιχνίδι κυριαρχούσε βεβαίως η τύχη, αλλά σπουδαίο ρόλο έπαιζαν και οι έξυπνες κινήσεις, όπως ακριβώς και στο τάβλι, με το οποίο μοιάζουν πολύ τα "κιόσια". Αξίζει να σημειωθεί ότι οι Μαυρικιώτες, όταν κατέβηκαν στο Κάτω Μαυρίκι (Βόβοδα), έπαψαν να παίζουν τα "κιόσια" και μόνο όταν πήγαιναν στο Ανω Μαυρίκι για τις καλοκαιρινές τους εργασίες ή για παραθερισμό τα ενθυμούνταν. Σήμερα κανένας Μαυρικιώτης δεν γνωρίζει το ξενόφερτο αυτό παιχνίδι, παρά ίσως ελάχιστα ηλικιωμένα άτομα.

Στη διάρκεια της επανάστασης το Ανω Μαυρίκι, λόγω της απρόσιτης θέσεώς του, έπαιξε σημαντικό ρόλο στα στρατιωτικά πράγματα της περιοχής. Επαναστατικά τμήματα εύρισκαν συχνά καταφύγιο στο Μαυρίκι οσάκις καταδιώκονταν από υπέρτερες εχθρικές δυνάμεις (Αρχείο Δημ. Μελετόπουλου, Μλ67, αρ. εγγρ. 749 της 15ης Ιουλίου 1827 στην Εθνική Βιβλιοθήκη). Εκεί μπορούσαν να αναμένουν για όσο χρονικό διάστημα απαιτείτο, χωρίς τον κίνδυνο του εχθρικού αιφνιδιασμού, αφού το χωριό διέθετε μόνιμα παρατηρητήρια, όπως στη θέση Βίγλα (=σκοπιά).

Μετά την ανεξαρτησία της Ελλάδας το Ανω Μαυρίκι επανήλθε στον παραδοσιακό τρόπο ζωής. Το βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο των κατοίκων παρέμεινε χαμηλό για πολλά χρόνια. Μόλις το 1873 απέκτησε για πρώτη φορά δημοτικό σχολείο στο οποίο δίδασκε γραμματοδιδάσκαλος αντί 240 δρχ. ετησίως (Θανάση Καλαφάτη, Αγροτική πίστη και οικονομικός μετασχηματισμός στη Β. Πελοπόννησο, Αθήνα. τομ.2/1991, σελ. 442). Η δημογραφική κατάσταση όμως εξελίχθηκε ικανοποιητικά. Τα έτη 1879, 1889 και 1896 το χωριό αριθμούσε αντιστοίχως 422, 530 και 587 κατοίκους (Θανάση Καλαφάτη, ό.π., τόμ. 1/1990, σελ 128, πίνακας 5). Για το έτος 1887 ο εφημέριος του χωριού Μιχ. Μιχαλόπουλος έχει σημειώσει 78 οικογένειες και για το 1903 120 (Μιχ. Μιχαλόπουλος, ό.π., σελ. 150).

Στις αρχές του 20ου αι. ολοκληρώθηκε η κάθοδος των Μαυρικιωτών στη Βόβοδα που μετονομάστηκε σε Μαυρίκι το 1912 και έγινε έδρα κοινότητας που περιελάμβανε και τους οικισμούς ʼνω Μαυρίκι και ʼγιος Ιωάννης. Στο Κάτω Μαυρίκι οι Μαυρικιώτες ήλθαν σε επαφή με το κοντινό Αίγιο και γρήγορα προσαρμόστηκαν στις κοινωνικές απαιτήσεις της εποχής.

Ο Σύλλογος του χωριού "Η τρανή Βρύση" (που σήμερα είναι ανενεργός) μετά την ίδρυσή του το 1993 κατέβαλε επαινετές προσπάθειες για τη βελτίωση των συνθηκών διαβίωσης πετυχαίνοντας την ασφαλτόστρωση μερικών σημείων του δρόμου Κλοκού-Μαυρικιού, τη διάνοιξη μικρών οδών που ενώνουν τις δύο "συνοικίες", την ηλεκτροδότηση και τηλεφωνική σύνδεση του χωριού κ.α. Παράλληλα αγωνίστηκε για την ανάδειξη της παλαιάς ταυτότητας του τόπου και τη διατήρηση των παραδοσιακών χαρακτηριστικών των πετρόκτιστων σπιτιών που με δικές του ενέργειες κηρύχθηκαν διατηρητέα. Ωστόσο τα περισσότερα σπίτια έμειναν χωρίς φροντίδα από τους ιδιοκτήτες τους και κατέρρευσαν.

Σήμερα το Ανω Μαυρίκι είναι έρημο καθώς καταστράφηκε ολοσχερώς από τις πυρκαγιές που έπληξαν την περιοχή τον Αύγουστο του 2007. Το όμορφο δάσος, το ταπί (ταπί= Τούρκικος τίτλος νομής) που επί χρόνια αποτελούσε όαση για την περιοχή και έναν από τους λόγους παραθερισμού για όσους κατάγονταν από εκεί κάηκε από άκρη σε άκρη.

 

ΒΙΒΛΙΟΓΡΑΦΙΑ-ΠΗΓΕΣ

  • Αγγελόπουλος, Βασίλης: ΑΙΓΙΟ . Το διαμάντι του Κορινθιακού, (σελ. 17--176), Αθήνα 1988.

Εγγραφη/Εισοδος χρηστη

Εγγραφείτε για να μπορείτε να χρησιμοποιήσετε τις υπηρεσίες μας.
Αν εγγράφεστε για πρώτη φορά ΠΡΕΠΕΙ να απαντήσετε στο email που θα σας σταλεί για επιβεβαίωση.

Gadgets

  • Lenovo Tab 7 & Tab 7 Essential

    Lenovo Tab 7 & Tab 7 Essential

    Η Lenovo πρόσθεσε άλλα δύο tablets στην οικογένεια των οικομικών προτάσεων της, δίνοντας την ευκαιρία σε όλους τους καταναλωτές να επωφεληθούν από την εμπειρία ενός Android tablet

    Περισσότερα

  • Ηλιακό Μονοπλάνο Robotime

    Ηλιακό Μονοπλάνο Robotime

    Συναρμολογήστε το Ηλιακό μονοπλάνο το οποίο αποτελείται από 30 ξύλινα κομμάτια και ένα ηλιακό panel.

    Περισσότερα

  • Νέα Samsung Galaxy S7 & S7 Edge

    Νέα Samsung Galaxy S7 & S7 Edge

    Η Samsung παρουσίασε στο Mobile World Congress της Βαρκελώνης την επόμενη γενιά της ναυαρχίδας στη σειρά smartphone, το Galaxy S7 και S7 edge (κυρτές πλευρές και διαγώνιο 5,5 ιντσών).

    Περισσότερα

Αντώνης Πανίτσας φωτογράφος γάμου καλαμάτα
Copyright © 1998 έως σήμερα: Aigiorama.gr. Οδηγός πόλης του Αιγίου και της Αιγιάλειας
Aigio city and Aigialeia region guide, Aigiorama.gr.
Με την επιφύλαξη παντός δικαιώματος. Όροι χρήσηςΕπικοινωνία