Το ΠολυΤεχνείο
Το ΠολυΤεχνείο Χώρος Θεαμάτων και Ακροαμάτων υπήρξε μια φιλόδοξη προσπάθεια που ξεκίνησε το 1998 και μπήκε σε εφαρμογή το 1999. Μια αρχική ομάδα αποτελούμενη από τους Εύα Βλαχάκου, Πόπη Γαβριηλίδη, Βαρβάρα Δαγιάμου, Κωνσταντίνο Κλάγκο, Τούλα Κοκκίνου, Βασίλη Μπολοβίνη, Θάνο Ξηρό, Σάκη Παπαδημητρίου, Πέννη Ρογκαλά, Βασίλη Σταματόπουλο, Δημήτριο Τζεβελέκα, Σμαρώ Τσαχρέλια, Μάκη Τσουκαλά και Κώστα Φωτόπουλο και κυρίως τον (βασικό οικονομικό αιμοδότη του εγχειρήματος), Λεωνίδα Μαυρουδή - ομάδα που αποτέλεσε και το πρώτο ΔΣ με πρόεδρο την Εύα Βλαχάκου - ενοικίασαν ένα από τα πιο όμορφα διατηρητέα νεοκλασικά κτίρια του Αιγίου: το κτίριο Σωτηρόπουλου στη σύγκλιση των οδών Επισκόπου Τιμοθέτου και Παναγιωτοπούλων. Το κτίριο είχε περιέλθει μετά το σεισμό του 1995 στην ιδιοκτησία του αιγιώτη σκηνοθέτη, Θανάση Θεολόγη, ο οποίος το είχε επισκευάσει και αναπαλαιώσει.
Η ομάδα αυτή, υπό τον τίτλο «Πνευματικό Κέντρο Αιγίου - Φίλοι του ΠολυΤεχνείου» (ένα σωματείο μη κερδοσκοπικού χαρακτήρα), προσπάθησε και κατάφερε να δημιουργήσει ένα χώρο μέσα στον οποίο επί σχεδόν μία τετραετία συνέβαινε ό,τι πιο αξιόλογο πολιτιστικά είχε να παρουσιάσει το Αίγιο (με την εξαίρεση της Χορωδίας Αιγίου, της Φιλαρμονικής Ευτέρπης και του Χορευτικού Ομίλου Αιγίου, σωματείων που επί χρόνια βρίσκονται στην κορυφή των τοπικών πολιτιστικών δρώμενων). Η διαφορά του έγκειτο στο ότι επρόκειτο για έναν πολυσυλλεκτικό χώρο όπου παρουσιάστηκαν διαφορετικές και εναλλακτικές προτάσεις και ιδέες. Επιπλέον υπήρξε ένας χώρος ο οποίος συγκέντρωσε κάτω από μια στέγη μεμονωμένες ομάδες που αγκομαχούσαν έως τότε να βρουν χώρους έκφρασης.
Διέθετε κυκλική σκηνή, μικρού μεγέθους, η οποία μεταμορφωνόταν με κινητές εξέδρες σε ανοικτή σκηνή και ένα μικρό φουαγιέ.
Κατά τη διάρκεια της πρώτης λειτουργίας του ιδρύθηκε η Θ.Ε.Α (Θεατρική Έκφραση Αιγίου), η Φωτογραφική Λέσχη Αιγίου (η οποία διατηρήθηκε για κάποια χρόνια ακόμη ως Φωτογραφική Ομάδα Αιγίου), έγιναν τα πρώτα Παιδικά Εργαστήρια από τα οποία ξεπήδησε η Παιδική Θεατρική Ομάδα, η βραχύβια Μικτή Παιδική Χορωδία (που σταμάτησε τη δράση της μετά το θάνατο του Νώντα Φαραζουλή και ενσωματώθηκε στην Παιδική Χορωδία του Ωδείου της Εύας Βλαχάκου – που όπως αναφέρθηκε ήταν η πρώτη Πρόεδρος) και διοργανώθηκαν περισσότερες από 250 εκδηλώσεις που είχαν σχέση με το θέατρο, τη ζωγραφική, τη λογοτεχνία, την ελεύθερη δημιουργία και τη μουσική (ο πρώτος χώρος στο Αίγιο που στέγασε μουσικές συναυλίες διαφόρων ειδών – από κλασική έως χαρντ ροκ).
Επίσης το ΠολυΤεχνείο κατά τη διάρκεια της πρώτης περιόδου αναβίωσε το τοπικό αρχοντικό έθιμο του «Κόκκινου Χορού» κατά την Απόκρεω και, το σπουδαιότερο ίσως έργο-παρακαταθήκη, προχώρησε στην έκδοση του Ιστορικού Λευκώματος, το «Εν Αιγίω», μια πολυτελή έκδοση με φωτογραφίες της πόλης του Αιγίου από τις αρχές του 20ου αιώνα ως το 1970.
Οι λόγοι που το ΠολυΤεχνείο δεν επιβίωσε ως πολυχώρος είναι αρκετοί, αλλά επικεντρώνονται σε δυο κυρίως πράγματα: πρώτον, τα δυσβάσταχτα οικονομικά μεγέθη (υψηλό ενοίκιο, ακριβές εκδηλώσεις χωρίς αντίστοιχα έσοδα κτλ) τα οποία ξεπερνούσαν την οικονομική δυνατότητα ενός πολιτιστικού σωματείου και δεύτερον, το γεγονός ότι τα μέλη της ευθύς εξ αρχής είχαν θέσει ως σκοπό τη δημιουργία ενός χώρου ο οποίος με αργά βήματα θα αποδιδόταν και θα διαχειριζόταν από την εκάστοτε Δημοτική Αρχή του Αιγίου. H πλειοψηφία των μελών του ΔΣ ανήκαν στη νεοσύστατη τότε δημοτική παράταξη της ΕΔΗΠ (Ενωτική Δημοτική Πρωτοβουλία) που υποστήριζε το Γιώργο Περπή για δήμαρχο Αιγίου. Η μετέπειτα εκλογή του (το 2002) ως Δημάρχου Αιγίου τελικώς δεν έφερε τα αναμενόμενα για το ΠολυΤεχνείο και μάλιστα υπήρξε και ένας από τους λόγους για τους οποίους η τότε Δημοτική Αρχή διχάστηκε (η πρόταση της ομάδας του ΠολυΤεχνείου για τη δημιουργία θέσης Καλλιτεχνικού Διευθυντή με προτεινόμενο το Θανάση Θεολόγη και την ένταξη του ΠολυΤεχνείου στη ΔΕΠΑ Αιγίου ως Δημοτικό Θέατρο δεν πέρασαν) και ολοκληρώθηκε το 2007 με την αποχώρηση σχεδόν όλης της ομάδας του ΠολυΤεχνείου που συμμετείχε στον συνδυασμό.
Μετά το 2002 το ΠολυΤεχνείο έκλεισε για ένα χρόνο και διαδοχικά το ανέλαβαν επιχειρηματίες της πόλης, οι οποίοι προσπάθησαν να βαδίσουν πάνω στο ήδη υπάρχον καθεστώς λειτουργίας του, λειτουργώντας το ως καφεθέατρο και χώρο συναυλιών.
Τα τελευταία χρόνια παραμένει κλειστό.